(1934 – 2008), beeldenmaker, zijn nalatenschap:
Willem Massa was geen ‘massa-mensch’. Zolang hij zelf maar kon voortbouwen aan zijn enorme oeuvre was het voor hem geen probleem dat weinig mensen zijn kunst zagen. Maar het is bewonderenswaardig– en natuurlijk ook romantisch – dat iemand zo zijn innerlijke drijfveer volgde .
In de schuur aan het werk
“Er ís geen nut, ik moet me
bezig houden met het proces,
niet met de opbrengst ervan.”
Maar Willem Massa had een boodschap. Een boodschap over de wereld van toen en de wereld van nu aan de wereld van nu.Hij vertelde de grote verhalen, zoals hij ze verstond. Die vertaalde hij in vaak metershoge houtsculpturen. Met verwijzingen naar – ook niet-westerse – mythologieën, naar de traditie van het Jodendom en het Christendom en naar de grote onuitwisbare schandvlekken in de geschiedenis, zoals de Holocaust. Ook liet hij zich inspireren door het Japanse Aikido waarvan hij een fervent beoefenaar was (zie foto).
Willem Massa maakte de grote verhalen tot zijn verhalen. Als kunstenaar door ze te verbeelden op zijn eigen unieke wijze. En als ambachtsman door het levende materiaal dat hout is zo te bewerken dat de grote verhalen opnieuw tot leven komen. Maar dan wel op zijn manier, als zijn verhaal.
Willem in de Dojo
“Mijn beelden gaan over patronen, verhoudingen, de liefde, de wereld.”
Ik zag het werk van Willem Massa niet in Lent terwijl ik al lang in Nijmegen woon. Na zijn dood werd ik uitgenodigd in de graanschuur in Nieuw Beerta. Daar werd ik overdonderd. Was het te veel, te groot, te imposant? Het was iets anders. Van zekere afstand lijkt het metershoge werk wellicht afschrikwekkend. Maar als je de stap durft te zetten naar het werk, in het werk, dan neemt het je op en word je er een onderdeel van. Dan ben je in de wereld van Willem Massa.
Ik nodig u uit in die wereld.
Han Rouwenhorst,
neerlandicus en kunsthandelaar